فرخنده مدرّس در بخش نخست این نوشته، به اجمال، به زمینه‌های مخالفت با شاهزاده رضا پهلوی، از سوی مخالفان، بر گِرد سه «مشکل» آنان، پرداخته شد؛ یعنی به مسئله‌دار بودن مخالفان با تاریخ پادشاهی به عنوان نظام کهن فرمانروایی ایران، با تاریخ نوآیین شدن آن نظام کهن، به دنبال انقلاب مشروطه، در انطباق با نیازهای

فرخنده مدرّس در چشم مخالفان، شاهزداۀ ما، سه «مشکل» حل نشدنی و یک «ایراد» برطرف ناکردنی دارند. «مشکل» نخستِ ایشان، در چشم مخالفان، آن است که وارث تاج و تخت پادشاهی هزاران ساله‌ای هستند، که نظام سیاسی کهن ایرانی‌ست. در این تاریخ دراز، پادشاهی ایران، فرازها و نشیب‌هایی داشته است. فرازها و نشیب‌ها، و البته

در پی انتشار  نوشتۀ «حکایت ما با احزاب تجزیه‌طلب» فرخنده مدرس بنام یک‌ ایرانی فارسِ زاده ی اصفهان، اگر نکبت جنگ ایران-عراق مرا (که یک سرباز بدشانس ۲۰ ساله بودم) به کردستان نکشانده بود، شاید من هم مانند میلیونها ایرانی هرگز نه گذارم به کردستان می افتاد و نه گریختنم از بلوچستان مرا بدان دیار

فرخنده مدرّس حکایت ما، با احزاب تجزیه‌طلب، شده‌ است، حکایتِ «عدو شود سبب خیر»، اگر خرد ایراندوستی هشیار و پیمان با ملت ایران پایدار بماند. و اگر نیروی ملی، طرح‌هایی علیه ایران، هر قدر ریاکارانه و پوشیده در نیرنگی و تیرگی «استراتژی‌ حرکت با چراغ خاموش»، را تشخیص دهد و در برابر آنها، از همان

فرخنده مدرّس طبیعی‌ست؛ انتظارِ سُفتَنِ کلام و نظمِ گفتار از تتمه مدافعان جمهوری اسلامی، در دفاع از این رژیم نابکارِ در بزنگاهِ فروپاشی، بیهوده است، به ویژه، و در نهایت تأسف، انتظار از کسانی که صاحب علمی بوده‌اند، اما دانش خویش به میل تمدید حیات جمهوری اسلامی درآمیخته‌ و لاجرم منطق و زبان علمی خود