فرخنده مدرس در این‌جا بجاست، از جایی که نوشتۀ قبلی‌ام ـ «گفتمان آینده و بحث‌های امروز» ـ خاتمه یافت، آغاز کنم و آن را به انتها برسانم؛ از آینده‌ای که در آیینۀ امروز میهن تیره می‌نماید و با امکان تحقق آنچه که «پنجاه‌وهفتی‌ها» به نام «جمهوری»، «دمکراسی» یا «حقوق بشر» دنبال می‌کنند، در این آیینه،

فرخنده مدرّس پس از آن نزاع گستاخانه، به نام مصاحبه با حجت کلاشی، هیستری تهاجمی مجری بی بی سی ـ ژیار گل ـ در حمایت از تجزیه‌طلبان آرام نگرفت. در طی روزهای بعد منکر وجود سندی در اثبات جنایت‌پیشگی اعضا و هواداران احزاب سیاسی تجزیه‌طلب گردید، که البته به وفور اسناد انکارناپذیر جنایت‌ها ارائه گردید،

فرخنده مدرس در نوشتۀ پیشین خود ــ بحث بر روی «گفتمان» و نه «کسان»! ــ بر ضرورت هشیاری در برابر «فرار به جلو» تکیه کردم، که آن را نباید با «نگاه به جلو» اشتباه گرفت. نگاه به جلو از «خوشبینی ارادۀ انسان» برمی‌خیزد که آمیخته به امیدواری و اعتماد در انسان است که شرط حیاتی