فرخنده مدرّس
پس از آن نزاع گستاخانه، به نام مصاحبه با حجت کلاشی، هیستری تهاجمی مجری بی بی سی ـ ژیار گل ـ در حمایت از تجزیه‌طلبان آرام نگرفت. در طی روزهای بعد منکر وجود سندی در اثبات جنایت‌پیشگی اعضا و هواداران احزاب سیاسی تجزیه‌طلب گردید، که البته به وفور اسناد انکارناپذیر جنایت‌ها ارائه گردید، اسنادی قابل دسترس همگان که باردیگر یادآور جنگ‌های خشونت‌بار و جنایتکارانۀ دو حزب تجزیه‌طلب علیه یکدیگر بود. اما در این میان یکی از هواداران همان احزاب تجزیه‌طلب، در خشم و ستیز علیه روشنگری‌های دلاورانۀ حجت کلاشی، با تهدید به مرگ وی، در حقیقت همان خوی ددمنشی را آشکارتر به نمایش گذاشت و در حقیقت سند زنده‌ای از جنایت‌پیشگی و خونخواری خود و سازمانش، را ارائه و در عمل به ژیار گل گفت که تو نابینایی و نمی‌خواهی ببینی! حال ما امیدواریم، در پی اقدام در نمایش روشن جنایت‌پیشگی، امثال ژیار گل و بی بی سی، زبان به کام‌های زهرآلود و کینه‌توزشان علیه جنبش ملی‌گرایی ایران فرودرکشند.
علاوه براین ما امیدواریم، اقدام بس وقیحانۀ تهدید علیه حجت کلاشی، به مصداق «عدو شود سبب خیر»، به خوشباورانی که به نام «مکراسی» و «همبستگی» سپر بلای گروهای تروریستِ تجزیه‌طلب بوده‌اند، درس عبرتی داده باشد.
از آن دو نکته که بگذریم، اما در مورد امر مهم تهدید حجت کلاشی، باید چند نکته را یادآور شویم. به‌رغم آن‌که در حال حاضر حجت کلاشی، بدون کوچکترین تردیدی، برجسته‌ترین چهرۀ ملی‌گرایی و شیواترین و برنده‌ترین زبان پیکار ملی ایرانیان علیه دشمنان کشور است، اما با وجود این، او تنها نیست. حجت کلاشی تنها یک تن از هزازان هزار، بلکه میلیون‌ها تن دیگر است. پیش از ما همین نکته را همسر دلاورش روشنک آسترکی نیز گفته است:
«او در برابر تهدیدها و فشارهای جمهوری اسلامی هم کوتاه نیامد و «برای ایران» ایستاد و تا آخرین نفس هم برای «ایران» می‌ایستد اما اینها باید بدانند حجت کلاشی هم نباشد دیگر فرزندان ایران خواهند بود که از یکپارچگی ملی و سرزمینی مراقبت کنند.»
در این فاصله، البته صدها نفر دیگر در کانال‌ها و مجاری اینترنتی مختلف همین ندا را به گوش آن فرد مزدور آدمکشِ هم‌کیش رهبرش رسانده‌اند. اما روشن است که چندین صد برابر همین رقم، اگر خبر «تهدید» فرزندی از فرزندان دلاور ایران به گوششان برسد، همین آوا را از زبان و همزبان با روشنک سرخواهند داد و خواهند گفت؛ ایرانیان دلبستۀ ایران در نگهداری سرزمین و ملت خویش تا پایان تعهد ملی خویش خواهند رفت. آنها برای این امر مقدس حتا نیاز به سخن گفتن و سخنگو ندارند. روح ملی‌شان زنده و پاینده است. قلب‌های شجاع‌شان در مشت، بی قیل و قال خواهند آمد و نشان خواهند داد! باز هم اگر یادتان رفته است، به یادتان خواهیم آورد. یکبار گفته بودیم که مهم نیست که پرچم دفاع از ایران در دست چه کسی باشد، حتا اگر در دست «تیمو ر لنگ» باشد، فرزندان ایران برای حفظ خاک و مردم‌شان، به زیر پرچم دفاع از ایران گرد خواهند آمد.
این به معنای آن نیست که ما در غم و در دلهرۀ فرزندان دلاور خود، همچون کلاشی و هزاران هزار تن دیگر نیستیم، نه! این‌طور نیست! به‌طور قطع این‌طور نیست. قلب‌های همۀ ما از غم آنان که رفته‌اند سنگین و خون می‌گریند و در دلهرۀ سلامت آنان که با گردنی افراشته در راه ایران ایستاده‌‌اند در لرزش داتمی‌‌اند، اما از یاد نبرید و همواره در نظر داشته باشیدکه: جمهوری اسلامی که در دشمنی با ایران با شما جنایت‌پیشگان برادرکش و متجاوز، هم‌سرشت است، بیشتر کشت، اما به جایی نرسید و در حال فروپاشی و فرو رفتن در گندابۀ آفریدۀ خویش است. سرنوشت شما، که در بی‌وطنی و در مزدوری و دریوزگی بیگانگان، هر روز از آغوشی به آغوش دیگری می‌افتید، بهتر از آن رژیم نخواهد بود.