فرخنده مدرّس انکار ملت‌بودگی‌ِ ایرانیان، مردود دانستن این «مای ایرانیان» و کتمان تاریخ هزاران سالۀ ملت ـ کشوری با شاخص‌های یگانه، به انضمام نگاه تحقیرآمیز به رویکرد تاریخی و خودآگاهی ملی این مردمان، حلقه‌های اتصالی‌ست که، از همان آغاز، سرشت مشترکی به ایدئولوژی‌های دست‌درکار تدارک انقلاب ۵۷ بخشید. هرچند، پس از «پیروزیِ» آن انقلاب، در

به جامی که زهر آگند روزگار ازو نوش خیره مکن خواستار ‌ زبان و ادبیات سیاسی داریوش همایون به فاخر بودن شهرت داشت و همچنان الگویی‌ست برای آموختن. او حتا وقتی می‌خواست، به انتقادی، تندیی بخشد، آن را به طنز وزینی می‌آراست. یکی از نمونه‌ها، بهره‌گیری از عبارت مشهور دکارت بود ـ «من می‌اندیشم پس

فرخنده مدرس در این‌جا بجاست، از جایی که نوشتۀ قبلی‌ام ـ «گفتمان آینده و بحث‌های امروز» ـ خاتمه یافت، آغاز کنم و آن را به انتها برسانم؛ از آینده‌ای که در آیینۀ امروز میهن تیره می‌نماید و با امکان تحقق آنچه که «پنجاه‌وهفتی‌ها» به نام «جمهوری»، «دمکراسی» یا «حقوق بشر» دنبال می‌کنند، در این آیینه،

فرخنده مدرّس پس از آن نزاع گستاخانه، به نام مصاحبه با حجت کلاشی، هیستری تهاجمی مجری بی بی سی ـ ژیار گل ـ در حمایت از تجزیه‌طلبان آرام نگرفت. در طی روزهای بعد منکر وجود سندی در اثبات جنایت‌پیشگی اعضا و هواداران احزاب سیاسی تجزیه‌طلب گردید، که البته به وفور اسناد انکارناپذیر جنایت‌ها ارائه گردید،

فرخنده مدرس در نوشتۀ پیشین خود ــ بحث بر روی «گفتمان» و نه «کسان»! ــ بر ضرورت هشیاری در برابر «فرار به جلو» تکیه کردم، که آن را نباید با «نگاه به جلو» اشتباه گرفت. نگاه به جلو از «خوشبینی ارادۀ انسان» برمی‌خیزد که آمیخته به امیدواری و اعتماد در انسان است که شرط حیاتی