فرخنده مدرس گاه یک مصاحبۀ چند دقیقه‌ای نیز کافی‌ست تا صلابت بیان، استحکام استدلال، توان برهان، افکار منسجم و گفتاری مبتنی بر دانش سیاسی، در عین صبوری، آرامش و متانت یک جنش ملی در دفاع از خود و از زبان سخنگویان شایستۀ آن از یک‌سو، و ستیز عصبی، هیستریک، پریشانی، خشم و بی‌دانشی مخالفان این

هیچ دگرگونی اجتماعی، که انقلاب‌ از جمله بزرگترین‌ این دگرگونی‌هاست، از امروز به  فردا رخ نمی‌دهد. آنچه که به تجربۀ کشور و جامعۀ خود ما باز می‌گردد، از جمله به انقلابی که در سال 57 رخ داد، از این قاعده مستثنا نیست. در تدارک آن انقلاب، که با «زبردستی» نیروهای مذهبی به استقرار رژیم اسلامی

فرخنده مدرّس هنگامی که تُندرهای دفاع از نظام پادشاهی مشروطه خاموش و صدای بال‌ پروازهای بلندِ فکر و بحث و منطقِ برخاسته از فهم و درایت و دانایی دیده‌بان‌های ایران از فراز سرِ جنبش و در تقویت پیکار ملی دلیران کشور، از شنیده شدن بازایستند، آنگاه، جای شگفتی نخواهد بود که، از اعماق تنها زوزۀ

سخنی با هواداران پادشاهی مشروطه طبیعی‌ست که مشاهدۀ تجربه‌ای موفق، از هر نیرویی، مرتبۀ انتظارات از آن را بالا ببرد. حرکت منسجم و همسوی هواداران پادشاهی مشروطه در شکستن و پراکندنِ حلقۀ نیروهای فرصت‌طلب، جاه‌طلب، تجزیه‌طلب که به نام «همبستگی» که در حقیقت دیکتۀ منشور آشوب به پیکار ملی و هرج و مرج در آیندۀ

«خاک» همه چیز است! زیرا مأوای انسان است، حتا پس از مرگ! در پاسخ به جمهوری‌خواهانی، که می‌گویند «انسان مهم‌تر از خاک است!» و یا به خیال خود «چالشگرانه» از کسانی که «تمامیت ارضی ایران را خط قرمز خود می‌دانند» می‌پرسند که «آیا خاک مهمتر از انسان است؟»، درست آنست، که از همان ابتدا، با

فرخنده مدرّس فرار جمهوری‌خواهان از مدرسۀ فکر از «پیروزی» انقلابِ ضدایرانی ۵۷ و آغاز روند تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی تا امروز، شاید هیچ مقوله‌ای، به اندازۀ «جمهوری‌خواهی»، دست‌خوش بازی‌های سیاسی و به همان میزان موجب شکاف‌ و دسته‌بندی‌های پی در پی در میان جمهوری‌خواهان نشده و به نظر هم نمی‌رسد که دسته دسته شدن

فرخنده مدرس بیان این سخن از سوی شاهزاده رضا پهلوی ‌که: «معبد امروز ما ایران‌ست»، یا اعلام این‌که: «تمامیت ارضی ایران خط قرمز من‌ است»، شاید پیامی نباشد که، حسی از اطمینان دربارۀ آیندۀ میهن و آیندۀ پیکار ملی را همچون گرۀ شوقی به گلوی هرکسی انداخته و راه نفس را بر او تنگ و